Dąbrowica – z „Ślęzakami, Kaczakami, Markami, Józefowem i Koniecpolami”- jak podaje wydany w latach 1880-1897 „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego”- była 100 lat temu wsią złożoną z 343 domów i zamieszkiwana przez 1987 mieszkańców. Był tu „obszar dworski gruntu ornego 904, łąk i ogrodów 510, pastwisk 135, lasu 1522 metrów”. Na terenie wsi funkcjonowała gorzelnia. W przeciwieństwie do znacznej części baranowskich dóbr, właścicielem byli nie Dolańscy, ale Feliks Bogusz.
Na obszarze wsi od dawnych czasów, jeszcze przed II wojny światowej, a nawet i I, znajduje się 5 kapliczek i 5 krzyży, Dziś oprócz nielicznych starych zagród zachowała się w samym centrum piękna murowana kapliczka, nosząca datę 1913 roku, wybudowana za dowód podziękowania Matce Bożej Nieustającej Pomocy, w latach 1912-1913 wieś nawiedziła ciężka choroba zwana „ cholera”, ludzie padali jak muchy, wtedy to właśnie Marek Michał zaczął namawiać ludzi do gorącej modlitwy, gdzie sam nie rozstawał się z różańcem. Codziennie wychodząc przed swój dom na niewielkie wzgórze, modlitwą swą przyciągał innych, po pewnym czasie choroba ustała, w dowód wdzięczności za ocalenie wybudowano na tym wzgórzu piękna kapliczkę z małym ołtarzykiem wewnątrz.
Najprawdopodobniej nazwa miejscowości pochodzi od pól, które nazywały się „Dąbrowy”, według opowiadań przekazywanych z pokolenia na pokolenia nie było wokoło żadnych wsi tylko moczary porośnięte olchą, brzeziną i wikliną.
Obecnie na terenie miejscowości funkcjonuje Publiczne Przedszkole oraz Publiczna Szkoła Podstawowa.
